اینجا تبریز است

شهری که تمام خیابان ها و پرسه زدن در انها را دوست دارم

اینجا ایران است کشوری توسعه یافته و اینحا تبریز است توسعه یافته ترین شهر ایران...

ولی در همین شهر توسعه یافته که من دغدغه ی خریدن گوشی چن میلیونی دارم، کودکانی هستند

که شب ها با شکم گرسنه به خواب میروند

ادم هایی هستند که زندگی خود را با گدایی میگردانند

(در شهرمن)

و من نمیتوانم ببینم و دم نزنم

من دلم میخواهد سرم را بالا بگیرم و بگویم در شهر من هیچ گدایی زندگی نمیکند

ولی ...

افسوس...

مولا اینجا روزگاز بی توست و من از روزهای بی تو مینویسم

همین کافیست

که در شهری زندگی میکنم که برای دیدن ابی اسمانش باید دعا کرد

دعا کرد که باران بیاید و اسمان ابی شود

هوا بسیار الوده است

اما دلها بیشتر

دلم گرفته که رفاقت های که ندیده ام

از لبخند های که مصنوعی ایست

از جهنمی که نام دیگر زمین است

دلم گرفته از روزگار بی مولا که اکسیژن هم فروشی شده

دلهره ی این روزها که میگذرد

و معلوم نیست کجاست

و باز میگویم

اینجا روزگاز بی مولاست...

---------------------------------

بعدن نوشت: این پست تحت شرایط خاصی نوشته و من خیلی دوسش دارم ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: